prawie
Encyklopedia PWN
prawo konstytucyjne, prawo państwowe,
dział prawa regulujący gł. instytucje ustrojowe państwa, zwłaszcza określający: 1) podstawowe zasady wyznaczające aksjologiczną i normatywną podstawę dla pozostałych unormowań; 2) terytorialną strukturę państwa, zadania i kompetencje poszczególnych szczebli tej struktury (rozbudowane w państwach złożonych, zwłaszcza federacjach); 3) sytuację prawną jednostki, zwłaszcza jej prawa, wolności i obowiązki w stosunkach z władzą publiczną; 4) system organów władzy publicznej, sposób ich powoływania (tu odrębną gałąź tworzy prawo wyborcze), ich kompetencje i zasady funkcjonowania.
prawo niemieckie, pocz. prawo Niemców,
termin powstały w początku XIII w. na Śląsku i Morawach (pierwszy zapis śląski 1221), oznaczający swobody i prawa przyznawane kolonistom przybywającym od końca XII w. z Rzeszy na wezwanie władców i wielkich właścicieli ziemskich.
zespół norm prawnych zawartych głównie w umowach międzynarodowych, które odnoszą się do zatrudnienia i stosunków pracy;
jeden z 2 zasadniczych działów prawa regulujący stosunki, w których występuje element władztwa publicznego, zwłaszcza stosunki związane z organizacją i funkcjonowaniem aparatu państw., a także stosunki między państwem a obywatelem (np.: prawo konstytucyjne, adm., finansowe, karne);
prawo starożytnego Rzymu, które rozwijało się od początków historii miasta do czasów Justyniana I Wielkiego.
